BoTiyatro’nun sahneye koyduğu, Ozan Elaltunterin ile Berfin Koç’un yazıp yönettiği ve oyuncu takımında Zeynep Aytekin ve Muhammet Durmuş Yılmaz’la yer aldığı “Burada Kendime Yer Bulamadım”ı izlerken de insan, ister istemez Twain’in fikirlerine uğramadan edemiyor.
TOPLUMSAL TEPKE
8 Aralık’ta İstanbul Orta Sahne’de prömiyerini yapan, tek perdelik ve bir saatlik oyun, 28 Aralık saat 20.30’da, Asmalı Sahne’de yine seyirciyle buluşacak.
Bir gazetenin arşiv odası, öyküye mesken sahipliği yapıyor. Dekorda, iki masa, üç raf ve birkaç koltuk ve metindeki birkaç detayla, arşiv odasının basıklığı, başka ortamlardan daha karanlık oluşu, seyirciye yansıyor. Oyunda müzik kullanımı ise yok denecek kadar az. Elaltunterin, gerçeklerin peşinde koşan gazeteci Mert, Koç ise aklı havada gazeteci rolündeki performanslarıyla dikkat çekiyor.
Postmodern ömrün birey üzerindeki baskılarına ve bu baskıların bireyi içsel bir hesaplaşmaya sürüklemesine pek çok metinden, sinema sinemalarından, tiyatro oyunlarından alışığız. Hatta o denli ki bıkkınlık verecek seviyede bu tip üretimlere maruz kalmaktayız. Oyunu pahalı kılan, bahsedilen içsel hesaplaşmayı bireyi de ötelemeden toplumsal tepkeyle irdelemesi. Tüketim toplumu, sınıfların ortasındaki uçurum ve statüler ve daha birçok kavram… Oyun, kararında mizahı ve sıkıcı bir didaktiklikten uzak anlatımıyla, bu kavramları yine düşünmeye sevk ediyor.
KATİLİN KABULÜ
Peki bunu ne üzerinden yapıyor? Kendini gerçeklerin peşinde koşmaya adamış bir gazeteci, aklı havada, astroloji dünyasından kendini alamayan ve torpille bir yere gelmiş çalışma arkadaşı, uçkur peşinde bir yayın yönetmeni ve kaygısı imanı para olan, gazetecilere çalışma alanı olarak tozlu bir arşiv odasını bile çok gören, “hâkim güç” ile ortasını bozmamak için gerçekleri çarpıtan bir işveren aracılığıyla.
Oyunun en can alıcı noktasıysayine bir ikilem üzerine kurulu: Bir toplumsal medya fenomeninin, toplumsal medyada elde ettiği muvaffakiyet mıdır haber pahası, yoksa o fenomenin evvelki ömründe eşini öldürüp, mahpusta yatıp, devlet muhafazasındaki çocuklarını unutup, yeni bir hayatın kıyılarına yelken açan bir “katil” olarak nasıl bu kadar kabul gördüğü mü? Akla, ünlü bir muharririn alkollü araç kullanırken üç kişinin vefatına neden olması, kısa müddette tahliye olması ve tahliyesinden sonra yeni bir kitapla birlikte bir dizinin yeni döneminin senaryosuyla dönmesi geliyor.
BENCİLLİKTEN UZAKLAŞMA
Oyun, içinde bulunduğu toplumun her geçen gün biraz daha çürümesine kayıtsız kalamayan bir gazetecinin gerçekleri yazamamasıyla birlikte sürüklendiği karanlığın kıssası. Olaylardan çok olguların üzerine gitmemizi, bilinenin bilakis bilinmeyene yoğunlaşmamızı ve toplumun her kesitinin biraz olsun bencillikten sıyrılmasını öneriyor. Ve şu ses kulaklarda yankılanıyor:
“Etrafımdaki sesler her geçen gün daha da uzaklaşıyor. İmajlar bulanıklaşıyor, manalar soyutlaşıyor, her şeyden kopuyorum. (…) Güya boşluk beni çağırıyor, beni kendi içine çekmek istiyor üzere. Ancak ya ben o boşluğun kendisiysem? Ya bu kopmuşluk, bu ilişkin olamama hali, içimde bir yerlerde gizliyse? Bilmiyorum. (…) Fakat yeniden de düşünüyorum: Bu boşluğun içinde bir mana olabilir mi? Tahminen de o manası bulmam için evvel kendimi kaybetmem gerekiyor. (…) Ya da tahminen, artık yalnızca susmalıyım. Zira ben, burada kendime bir yer bulamadım.”